Scusa Ma Ti Chiamo Amore 30.12.10

roca ki vcdilob gagebas Tu ratom?! bolos vxvdebi rom ar Rirs amaze fiqri.. erTi namdvilad vici yoveli CvenTagani sakuTar cxovrebas TviTon ganagebs, mec maT Soris..da gadavwyvite ubralod mogzauroba davarqva am istorias, erT ulamazes adgilas, romelic bolos adamianebma gaanadgures yvelaze kargad ganadgureba gamosdis adamians,am mogzaurobas romelmac cxovreba sxva TvaliT damanaxa ,amavedros bevri tkivilic moitana, minda gamovemSvidobo..aq mTavrdeba yvelaferi cudi): midna yvelas bedniereba da Tbili ferebi gisurvoT..da  Tu odesme, arvici SemTxveviT waawydi am saits da waikiTxe aq yvelaferi ubralod icode rom cxovreba grZeldebaJyvelafris miuxedavar me Seni saxiT vipove is sulieri, romelsac advilad ver ipovi da Tu ipovi gagimarTla..romelmac Cemi cxovreba Tbili ferebiT moxata. me ase minda iyos,mxolod Tbili da lamazi ferebi maxsovdes...madloba amisTvis. 2010 wels vatan yovelive cuds..am ferebs ki Sevinaxav yuTSi, Cems gulSi da mravali wlis Semdeg, roca SemTxveviT wavikiTxav gamaxsendes ubralod “lamazi ferebis istoria”.. yvelas gisurvebT usazRvro bednierebas da diiid did siyvaruuulsss..!!!  P.s arasodes SegeSindeT imis aRiarebis rom  giyvarTJ 

უკვე დროა

ukve droa .. aq vaCereb dros. yvelafers cuds warsuls vabareb, tkivils ki am naxatSi vtoveb. aq gamovketav ..is xels miSlis win wasvlaSi. TiTqos da borkilebiT SemoWili var..me es aRar minda..aseEverasodes ver waval win..tkivili aq darCeba me ki gavagrdZeleb gzas..es ase iqneba:)da Tu odesme Sevagrove is ferebi arc aqQaRar iqneba tkivili..    ძალიან მიყვარს .. აი ეს  ლინკი ნახეთ სამწუხაროდ ვერ ვნახე video ვერსია:(

http://mp3.avoe.ge/ftp/Music2/Georgian/K/Katamadze%20Nino/Suliko/Nino%20Katamadze%20-%20Lurji%20Tvalebi.mp3

profili Mgzavrebi tango by sixo

mZuls dro..misi gaCereba SeuZlebelia..mZuls tyuili..is did tkivils gayenebs..mZuls cremlebi..isini sisustes amJRavneben..mZuls, roca kiTxvaze  kiTxviT gpasuxoben..mZuls siyalbe radgan mas yovelTvis xedav..mZuls siicli ,roca mtkiva

ჩვენ ვხატავდით..მათ წაშალეს

ჩვენ ვხატავდით ნახატს.. მე იისფერი ფანქარი მოვიმარჯვე ხელში, შენ ლურჯი. თავიდან შენ დაიწყე...თეთრი ფურცლის შუაგულში ხელის ერთი მოსმითსახლი დახატე. მე იისფრად გავაფერადე. შენ ყვითელი ფანქრით დიდი მზე დახატე, მე სახლის გვერდით იასამანი. შენ მწვანე მინდორი დახატე, მე- ცისფერი ცა. შენ სახლის ფანჯრები დახატე, მე- ფერადი პეპლები. შენ ბიჭი დახატე, მე- გოგო...
ლამაზი იყო. ცოტა ბავშვური, ცოტა მხიარული, მაგრამ გრძნობით, ოცნებით აღსავსე.
შევინახეთ...
სიბნელეში ვიღაცამ მოიპარა. სახლს ცეცხლი წაუკიდა, დიდი, გაბერილი ღრუბლებით ჩაანაცვლა მზე, გოგო ბოროტად გადაჩხაპნა, ბიჭს რქები მიახატა და მისი სულიპეპლებთან ერთად გამოამწყვდია...
გავიღვიძეთ და ვნახეთ..
შენ გაბრაზდი და დახიე ( არ ვიცი რატომ) ნახატის ნახევარი დაკუჭე და ჯიბეში ჩაიდე გადასაგდებად. მე მეტკინა.. შენ ხომ მეც დამხიე... ვცდილობდი საშლელით ნახატის შებღალული ნაწილი წამეშალა, თან ცრემლებით ვასველებდი და საქმეს ვიძნელებდი. მინდოდა ის ნაწილი წამეშალა, სადაც შენი სული პეპლებთან ერთად იყო გამომწყვდეული. მე ნაზად, სათუთად ავიღე, რადგან ჩვენ გვეკუთვნოდა. მხოლოდ მე და შენ..
ავიღე და ჩარჩოში ჩავსვი. ვუყურებ , თან რუმბის ხელა ცრემლი მეჩხირება ყელში. შენ კი კვლავ ჯიბეში გიდევს სურათის მეორე ნაწილი, რომელზეც ჯერ არაფერი არ წაგიშლია.
ვუყურებ ჩარჩოს ცარიელ ნაწილს, ცაში დახატულ პეპლებს და მიწაზე დახატულ სახლს...

nouvelle vague "dance with me" from bande a part

Coldplay - Christmas Lights

Christmas night ... : )

საახალწლო სურვილი,სურვილების ყულაბაში

იისფერ თოვლში..აი რა მიყვარს მე ♥ყველაზე იისფრად

me var EerT-erTi Tqvengani..Cveulebrivi adamiani, nino ioseliani..me yovel SemTxvevaSi ase vTvli, Tumca sxvebi mato Cveulebriv adamians ar xedven CemSi ..ar vici aseTs ras vakeTeb, riTi var sxvebisgan gamorCeuli..saerTod im samyaroSi sadac me vcxovrob Znelia..magram es adamianebi, maTi Tbili Tvalebi, siyvaruliT saves gulebi...adre vardisferi saTvaleebiT vuyurebdi am samyaros..mere mivxvdi rom sxva ferebic iyo saWiro, radgan realoba megrZno..zogjer samwuxaro, zogjer sabednieroc...amas ratom vwer?gaCndeba kiTxva..iciT erTma adamianma miTxra, romelic Zalian miyvars, imitom rom “adamiania”..Seni xatviT ajadoveb yvelaso..da Seni cxovrebac ase lamazd unda daxatoo..  xatva..  ramdeni xania ar mixatia, menatrebaaa…magram is ferebi iseTi aRaraa adre , rom iyo..gadaRlilobas vabrali…Tu Tavs vityueb J isev simarTle jobia...mmm..minda minda..davxatoooooooooo….marTla davxato Cemi cxovreba ase lamazad..

maxsovs daviwye kidec..did tiloze..dakuWuli qaRaldidan najRabni tiloze lamazad gadavida..pirvelad gogo gaCnda, mere biWic..mere dedamiwa, zRva, yvavilebi..saaTi, roemlic dros iTvlida, kibeebi, romelic cxovrebis safexurebia..galaqtika..is samyaro sadac Cven varT da is rac Ddedamiwas amoZravebs..siyvaruli..magram aseTi advilic ar iyo amisi daxatva..am tiloze erTdroulad ori funjiT xatavdnen...ara me ori xeliT ar vxatavdii..es marto Cemi daxatuli ar iyo,ar iyo marto Cemi ocnebebi Sig..ocnebebze gamaxsenda ..ocnebebis xec davxateT,xeze patara saxlebi,SigniT ocnebebi cxovrobdnen..magram gaCerda am tiloze dro...ratom ar vici..imasac Tu vityvi gacivdaTqo..sigiJea ara?..ki gacivda..me ki marto ver SevZleb..is ferebi isev minda dabrundes da ar gaqres,is Tbili ferebi ..ra bavSuri survilia ara? Jmara me es yvelaze metad minda..sxva Tu araferi am cxovrebaSi..iq mainc iyos bedniereba

avtori. Nnino ioseliani

J♥ საახალწლო სურვილი,სურვილების ყულაბაში

ერთი მოკრძალებული სურვილი,სურვილების ყულაბაში

ახალი წელიიიიიიიიიიი...ძალიან ძალიან მიყვარს,ყველაფერი ლამაზია,ირგვლივ ყველაფერი ბრწყინავს,ანათებს..ყველას ბედნიერი სახე აქვს..ნაძვისხეები,სათამაშო ზანზალაკები,ბურთები,შუშხუნები...ყველას უხარია ;და შენც მეტი გზა არ დაგრჩენია უნდა გაიღიმო,ბედნიერი უნდა იყო როცა ყველა ბედნიერია..პატარა ბავშვებს მათი ულამაზესი სამყარო აქვთ,სჯერათ ,რომ დიდი,ბუთხუზელა,თეთრწვერებიანი ბაბუა,იმ საჩუქარს მოუტანს და იმ სურვილს აუსრულებს ,რომელსაც 31 დეკემბერს ძილისწინ ჩაუთქვამენ ან დაწერენ..
მეც მჯეროდა და ყველაზე ლამაზი დღე თენდებოა,როცა დილით ის საჩუქარი მხვდებოდა რაც ძალიან მინდოდა..მაგრამ ყველაზე მეტად ის მიხაროდა ,რომ კარგად ვიქცეოდი თურმე,რადგან თოვლის ბაბუა საჩუქარს მიტოვებდა და სურვილიც ახდენილი იყო.. მშობლები ყოვლეთვის მეუბნებოდნენ თუ კარგად მოიქცევი თოვლის ბაბუ საჩუქარს აუცილებლად მოგიტანსო..რა ლამაზია ბავშობაააა,როცა ვარდისფერი სათვალეებით უყურებ ყველაფერს..თუ რამე გტკივა ესეც მხოლოდ ხორციელი ტკივილია,როემლიც მალე გაგივლის (ქორწილამდეო,როგორც ჩვენ ვიცით)...
იზრდები,დრო გადის და თოვლის ბაბუა იმ სურვილებს და ოცნებებს ვეღარ გისრულებს,რაც გინდა ყველაზე მეტად..ის რჩება წარსულში ლამაზ მოგონებად..სწავლობ ცხოვრებას და მაინც ,ტკვილის მიუხედავად 31 დეკემბერს ვალდებული ხარ გაიღიმო,მართალია ცხოვრებას ბევრი ცუდი სიუპრიზის გაკეთება უყვარს,მაგრამ ცხოვრება მაინც ლამაზია,ის თუნდაც პატარა,მაგრამ ძლიერი სიხარული ამ ტკივილს მთლიანად ფარავს..
არვიცი არვიციიიიიიიი...მაგრამ, ერთი კი გამიგია : "ყველაზე ძალიან რაც გსურს,რაც გულით გინდა ადრე თუ გვიან მაინც ახდებაო".. მეც მჯერა ბავშურად,მაგრამ მაინც ჯიუტად მჯერა..იქნებ ახდეს,იქნებ ღმერთმა შეისმინოს?მე,მე მართლა გულით ვგრძნობ ,რომ გულით მინდა,მთელი არსებით რომ რეალობამ ფრთები შეასხას,რეალობამ როემლიც ხშირად სიზმარივითაა და ვერ ხედავ განსხვავებას ამ ორს შორის..ხომ შეიძლება ახალიწლის ერთ ლამაზ ღამეს გამაღვიძოს შენმა ჩურჩულმა "თოვლი მოსულა"...      
avtori: n.ioseiliani

იქ,სადღაც გულში..

პირველად მზერა..მხოლოდ თვალები..გოგოს და ბიჭის თბილი  თვალები..

შემდეგ ღიმილი ნაზი,ბავშური..ბავშური სამყარო და 
თოვლის ფანტელი..ფუნჯი,პალიტრა,ჩვენი აზრები,ხელი,ხელი-ხელს,

ტილოზე ლაქებიც...მერე,შედევრი და ფაქტები,

რომ მხოლოდ ეს იყო გულის სათქმელი..

ღამე დეკემბრის და სანთლები..შუშხუნები და ლამაზი წამები..

წამები,რომლებიც დროს ემონებიან,წამები,წუთები და საათები..

რაღაც ზღაპრული,თან შორეული,მიუწვდომელი ,გრძნობა უთქმელი..

თუმცა სათქმელი იცით?!ულევი..თან მონატრება,გიჯური სურვილი,სურვილი დანახვის და ჩახუტების..

მერე?  -მერე ტკივილიც,ტკივილი,რომელიც მხოლო იგიმის..

-იგიმის?!არა უფრო იცინის..თუ დაგვცინის ვერაფერს იტყვი..

მერე გადის დრო..კი არ ჩერდება..ვის მე დამიცდის,ჩემთვის გაჩერდება?..

არა ყალბია..ფარისეველი..შენს გვერდზეა,თან გემტერება..

იცი რა უნდა?!რომ მოგიმწყვდიოს..აი,იქ კუთხეში და დაგიმონოს..

იქ სადაც ტკივილი  ჩაგეხუტება,სადაც სიცივე გემუქრება..

გრძნობ,რომ ილევი,ძალა გეცლება,სურვილი ბრძოლის თანდათან ქრება..

-მაგრამ იმედი? ის ხომ არ კვდება?!როცა გჯერა რომ დღე გათენდება..

მხოლოდ იმედი..სხვა რაღა რჩება?უცბად წარსული კადრებად ჩნდება..

თვალწინ გიდგება ლამაზი სცენა,იქ სადაც მხოლოდ მე შენ და მზეა..

მაგრამ მარტო მზე?მზეს შვილებიც ყავს..მსუქანი ღრუბლები და წვიმა მცველად..

მახსოვს მიმამსგავსე შენ ცისარტყელას...გავხარო იმას შვიდფერად მღერალს..

კიდევ,ის გახსოვს?!თოვლს რომ ვნატრობდი,იქნებ მოვიდეს მინდოდა შენთან.

.მერე დამპირდი იქნებ შევძლოო,რომ მოგიყვანო ძნელია ნეტა?!..

თოვლიც მოვიდა,იქ სადღც გულში ჩვენ გვიხაროდა ბედნიერება..

მაგრამ ცისარტყელა თანდათან ქრებოდა..ტილოზე შავი რუბელი ჩნდებოდა..

მერე ვიტირე..რა მატირებდა?ის რომ ყველაფერი მთავრდებოდა?
!უცბად ვიღაცამ ჩამჩურჩულა „ზღვა ღელავს ძლიერ,მაგრამ დაწყნარდება,მზე გამ

ოვა და განათდება“..კიდევ იცი რა?ტკივილიც გაქრება,სიცივეც წავა და ...და რავიცი რახდება..მაგრამ მე მჯერა..იქ სადღაც გულში..მჯერა რომ მოხვალ ..აქ სადაც მე ვარ..ისევ თვალები,ისევ ის მზერა, და ისევ თითების ჩახუტება..


მივყვები ბედის უცნაურ ხაზებს,მარტოობისგან ნაალერსალი,მოულოდნელი ზარის დარეკვიტ უცებ მომედო ცეცხლისა ალიმადლობა ღმერთს,რომ ვარ ცნობასრული და არა მთვრალი

avtori: n.ioseiliani

Norah Jones & Charlie Hunter Quartet - More Than This

არგრძნობის ქალაქში სიყვარულს არ ცნობენ

თქვენთან დატოვებულ სურვილებს მოვაკითხე წასაყვანად! -
ეუბნებოდა პოეტი ვარსკვლავებს და არ ატანდნენ, ლოთი ხარ და ვერ მიხედავო…


ბარები დაკეტეს, ქალაქი ჩუმია,
ცარიელ ქუჩებში ძუნძულებს ავდარი;
კაშნეზე იაფი თამბაქოს სუნია
და ჩემი ოცნება ღრუბლებო მანდ არი!
სადღაც სიახლოვე დაირღვა ტანგოში,
ვიღაცამ უსიტყვოდ ვიღაცა დატოვა,
მგზავრები დავკარგე და ახლა ვაგონში
ყველაფრით, ყველასთვის, ყველაზე მარტო ვარ.
ფილმივით აეწყო წვიმაში კადრები,
გალუმპულ ჭადართან ლამპიონს ეძინა;
არსად პოეზია, აღარსად მხატვრები
სამყაროს მათგან ხომ ღიმილი ეწყინა.
დღეები ერთმანეთს გვანან და არ ჯერათ
ჰაერშიც იგივე ნოემბრის სუსხია
ყვავილებს სუნთქვა რომ თოვლის ქვეშ ჩარჩებათ
შენს შემოსაშვებად დავტოვებ სულს ღიად.
არ დააგვიანო ნაბიჯი ტანგოში,
წვიმაში ვიცეკვოთ, ქალაქი ჩუმია,
მგზავრები დავკარგე და ახლა ვაგონში
მარტო ვარ, იაფი თამბაქოს სუნია
















გოგონა ქაღალდის კაბაში


უსმეთ ვარდების წითელ ღაღადისს,
ქალწულთა უარს კოკრების გაშლას,
თქვენ კაბა გეცვათ თეთრი, ქაღალდის
ჩემი სტრიქონი რომელზეც გაშრა.
მკერდთან ჩახსნილი ღილები ვრითმე,
სურნელოვანი ბწკარის საყელო
და ყვიტილივით სიყვარულს ვითმენ
პოეტი,უცხო და უსახელო.
ქუდი გეხურათ ისიც ქაღალდის,
გიშრის ჩანჩქერი მხრებზე გეფინათ,
ტანზე გეწერათ მალე დაღამდეს”!
ვკითხულობდი და ჩამომეძინა.






მკვლელი




მოგკლავდი…
მაგრამ…
არა შენი სიკვდილით,
შენს სილამაზეს მოვკლავდი ჩემში
და მერე ყველაზე დახინჯებული გულით
თავიდან შეგიყვარებდი.
მეტკინე…
როგორც მოტეხილი მკლავი,
თავი რომელიღაც ფრინველი მეგონა
და შენი უმიზეზოდ მტირალი თვალების
ფანჯრიდან გადმომხტარმა მოვიტეხე.
იმდენად მარტო ვარ,
ნივთებსაც კი აღარ ვჭირდები,
არა თუ ადამიანებს და ყველაფერი
ხელიდან მივარდება:
კალამი და შენი სუნი,
იები და შენი გაბუტვა.
ვის?!
ვის გავარდნია ხელიდან
ყველაზე მართალი ღიმილი.
ყველაზე გულწრფელი და ბავშვური?
მე გამივარდა.
არა!
ალბათ ძალით დავანარცხე მიწას
და ნამსხვრევებად ვაქციე
შენი ბროლის ტუჩები,
რომ არავის შეემჩნია რა ვნებით
მიყვარდა მათი კოცნა.
მოგკლავდი…მაგრამ…
არა სიკვდილით.
სიცოცხლით მოგკლავდი,
სიცილით მოგკლავდი და მერე
შენს სულთან ერთად ვიცეკვებდი
ღამის ქუჩებში სევდიან ტანგოს
სიახლოვის მკვლელი
და შენთან ერთად დავშორდებოდი
ცაზე შეყვარებულ დედამიწას.
-მომკლავდი?
-ალბათ.
















ლექსი არაფერის დიდებით


ფიქრს მინდა გავექცე არაფრის დიდებით
და ყველა მოვლენა მეჩვენოს სულერთი
ხმაური მიყვარდეს? არაფერისდიდებით
სიჩუმემე დამღალოს? ხომ არ გასულელედი?!
მე დამღლის მუდმივი გრძნობების გამოცდა,
განწყობა – ფერი რომ არასდროს ეცვლება,
ტანჯვა, თუ შემთხვევით, რაიმე წამომცდა
და დილა, რომლისაც რატომღაც შემრცხვება.
მე დამღლის ვიღაცა მუდმივი ხალისით,
სიცილით, რომელსაც ფინალი არ უჩანს,
ყვავილთა ქორწილის აკრძალვა მაისით,
ამ ლექსში რითმისთვის ნათქვამი ალუჩა
მე დამღლის სამოსის მოდური შერჩევა,
სარკე-არსებობის პირადი პასპორტი,
ჩემს მარტოობაში ვიღაცის შემჩნევა
და ის, რომ გავხდი და წელშიაც გავსწორდი,
მე დამღლის თამაში ,პატარა სცენაზე,
ბავშვურად მე თვითონ ცარცით, რომ მოვხაზე,
სათქმელი ტკივილით მომდგარი ენაზე,
ტუჩებით გათხვრილი ამბორი ლოყაზე.
მე შემშლის : ბოდლერიi, ლორკა და ედგარ პო,
ბახზე და მოცარტზე ლექსების კონცერტი,
მთვარეს გვირგვინივით ატმების ეგდა რტო
და ახლა სიგარეტს ქალის თითს მოვწევდი .

სტროფისტული ტრაქტატი დედამიწას

არ მიყვარს:

ცუდი ხასიათის ადამიანები – ჩემი უხასიათობაც მყოფნის,

სიზმრის რაინდებზე დანიშნული,

უაზროდ შეყვარებული ქალები,

რომანის გმირების ასლები,

გამორჩენის მიზნით გაჩენილი რომანტიკოსები,

ალერსით დაღლილი წყვილები,

უმისამართო ღიმილი,

არამიწიერი სინაზე,

კოცნამდე ახსნილი სიყვარული.

სტუმრებისთვის დადგმული საქორწინო ცერემონიალი,

ძალიან საქმიანი, დაკავებული, “მეჩქარება ადამიანები”,

ყვავილების ჩვეულებრივი თვალებით გამყიდველები,

საკუთარი შემოქმედებით აღფრთოვანებული შემოქმედები,

უაზროდ ბედნიერები,

სხვისი პირჯვრის წერის დროს გახსენებული რწმენა,

მთელი სიცოცხლის მანძილზე

არცერთხელღამეგანათენები ადამიანი.

მკერდდაკოცნილი ქალწულები,

უშრომლად მდიდრები,

ამპარტავანი თავმდაბლები,

ყველაფრის უფლებად აღქმული თავისუფლება,

სუფრაზე აცრემლებული პატრიოტები,

მარტოსულები ჩემი ჩათვლით,

ძალის მოყვარული ცოლები,

მორალის მქადაგებელი შინაბერები,

მტერის მტერთან ძმადნაფიცები,

ფულით აშენებული მზეთუნახავების სასახლეები,

ზარმაცი მეოცნებენი,

უშეცდომო სიყვარული,

ზამთრის სითბო,

ზაფხულის სიცივე,

წინასწარ გათვლილი დღეების განრიგი,

მშობლების მიერ შერჩეული შვილების მომავალი,

ლხინის მეგობრები,

სუფთად დაწერილი ლექსი,

ფხიზლად დატოვებული ქართული სუფრა.

განათლებული კაცის მტვრიანი ბიბლიოთეკა,

კომპლიმენტის მომლოდნე ლამაზი ქალი,

სიმშვიდის მოყვარული პოეტი,

მტირალა მასხარა,

საფლავში ჩაყოლილი ჭირისუფალი,

ლამაზი კაცი,

ომის არმნახველი სახელწიფო,

საკუთარ ნაკლოვანებებზე თვალდახუჭული ოსტორია,

თამაშით დაღლილი მსახიობი,

ორიგინალობისთვის გამოწვეული სევდა,

უსიზმრო ძილი,

დაგვიანებული პაემანი.

მიყვარს…  

****
დამღალა ზეცამ, იმდენს ვფიქრობ, ვოცნებობ იმდენს,
მიწას იმდენად დავაწექი, ღერძიდან მოძვრა,
ჩემს ფაშატ ლექსებს ახლადშობილ კვიცივით მივდევ,
დამჭკნარ ფოთლებზე წავიკითხე თებერვლის ლოცვა.
იმატა თოვამ, ჩემი სულით შევკარი გუნდა,
ჩამადნა ხელში უფლის რწმენა, ციური ზოლი
წარმართი გავხდი და ქალწული ნუშებით უნდა
გავხადო მარტი ჩემი ვნებით აშლილი ცოლი.
ვუყურებ წვიმას, ჩემი ქუჩის მტირალა სახეს,
მე მხოლოდ სუნთქვის შეკავებით ვაჩერებ ღრიალს,
ვჩურჩულებ ჯერარდაბადებულ შვილების სახელს
და ისევ ვიწყებ ნერვიულად ოთახში წრიალს.
წავაწყდი აპრილს, ყვავილებით დამტვერილ ალბომს
ვათვალიერე ხალისები, კოცნები შერწყმა
და გამახსენდა მთვრალი ბაღი, ლოგინი, პალტო
და კიდევ წამი სარკეში რომ ჩახედვის შემრცხვა
დაღამდა თეთრად, მე უძილო თვალებით ვზივარ
და ჩემი ჩრდილი მაგიდაზე ბოთლივით მიდგას,
ჭიქაში ვისხამ საკუთარ თავს, ძალიან ცივა,
ვამბობ ჯერართქმულ სადღეგრძელოს, მოგონილ სიტყვას
და ისევ ფიქრი, სხვების ნაცვლად ტკივილის განცდა,
ტარება უცხო სიზმრებიდან სხვათა გმირების,
ყველა სურვილი სხეულიდან ღილივით ამწყდა,
უკმაყოფილო სტუმარივით გარბის კვირები.
მტერივით ვებრძვი ჩემს ოთახში გამომშრალ ჰაერს
ვუკაწრავ მუცელს შხამიანი ფრაზების დაშნით,
შურისძიებით გონდაკარგულს მოვგავარ ლაერტს
და სიკვდილივით მე დედოფლის ბაგეზე დავშრი.
მივაწყდი სარკმელს, წავიკითხე ვარსკვლავთა ქვები
გარდაცვლილ მზეთა სასაფლაოს მოჰგავდა ზეცა
და გამითეთრდა ერთ ღამეში შიშისგან თმები
და იმ წამივით კვლავ სარკეში ჩახედვის შემრცხვა.

   


სადმე მიპოვე შენს ოთახში
ჩუმად,ალერსით.
იქნებ კედელზე გაელვებად
გადავიარე.
ვარსკვლავებში ამონალესი,
იქნებ ფანჯრიდან შემომძვრალი
სუსტი ნიავი.
კარგად მოძებნე ჩემი თავი
ყველა საგანში,
იქნებ სარკეში დამინახო,
იქნებ თაროზე
და კოცნის გემო მოგივიდეს,
იქნებ მადაში,
თვალებს ფერები გამოსტაცო
საავგაროზე.
მთელი წინა დღის ისტორიას
ყვება მაგიდა
გაშილი ფურცელზე გაფანტული
მშრალი ფრაზებით…
ნუთუ არ მეძებ?ჩემი პოვნა
იქნებ არ გინდა?
მაშინ კარებზე ურდულივით
ჩავირაზები
და არ გაგიშვებ არასოდეს
არცერთ სიზმარში
არცერთ ოცნებას არ დაგაცდი,
რომ იოცნებო.
რომ არ უყურო შენ ჩემს ცეკვას
დილით ცის მარში?
რომ არ მომძებნო?
არა ამას მე ვერ ავიტან.
გადააქოთე მთელი სახლი
მიპოვე სადმე,
იქნებ წამი ვარ
საათზე რომ უკვე გავიდა,
იქნებ სანთელი სადაცაა
რომ უნდა დადნეს.
სადმე მიპოვე სულერთია,
გინდაც უხეში,
ან იქნებ ლაქად ტანსაცმლისად
ამომიყვანო;
მერე ჩამისვი მომეფერ ნაზად უბეში,
იქნებ გაკოცო მოგეხვიო
და შეგიყვარო.







****
ჩემი გაზეთის მტრედი
იყიდება ჩემი წილი ძილი
უხეირო ერთი ლექსის შექმნად.
გაიფანტა ჩემი სატრფოს მძივი,
თუ იპოვეთ,იქნებ ერთად შეკრათ.
წინასწარ გიხდით მადლობას!
თუ თქვენ აპირებთ დათრობას
ქართული ადათ-წესით,
სასწრაფოდ ყანწი შესვით.
ვცვლი ფერად სიზმრებს
საინტერესო ოცნებაში.
ვამზადებ:თურქებს,არაბებს
მონღოლებს და სპარსებს ოთხ ენაში:
ქართულში
ქართულში
ქართულში
ქართულში.
ვარ გამოცდილი მეზღაპრე,
შევიძენ ფანტასტიურ ამბებს,
დევებზე,ჯადოქრებსა და რაინდებზე.
ვარჩენ იმედგაცრუებას,
ვხსნი დაბღვერილ წარბებს,
ვაყენებ განწყობას სასურველ ამინდზე.
სახლიდან გავიდა და არ დაბრუნებულა სიყვარული,
წაბლისფერი თმებით,ლურჯი თვალებით,
ტანთ ეცვა უთვალავფერადი აპრილი,
ის დილით გავიდა სულის ოთახიდან
ოდნავ გულნატკენი და მზერადახრილი.
მადლობას უხდის კოჯრის ტყე ყვავილებს
დროული მოსვლისთვის,
მადლობას უხდიან მერცხლები ინდოეთს
ბულბული მგოსნისთვის.
ბაღები ღრმა მწუხარებით იუწყებიან,
რომ უდროოდ გარდაიცვალა პაემანი-
ორი წყვილის ერთად დაგვიანებით
და შადრევნის უწყლოდ დაზიანებით.
იყიდება ყველაფერი ის,
რასაც ხვდება სხივი ოქროს მზის.
შევისყიდი წელიწადის ყველა დროს,
რომ სიმშვიდემ ვერ დამღალოს ვერასდროს.
დამეკარგა ქარში ქალის თმა,
თქვენთან მინდა ყველა ამბის თქმა.
გაიხედეთ გარეთ!ისევ წვიმს
და წვეთებით სატრფოს ვუკრავ მძივს.
გადაგღალათ პრესამ? გადაკეცეთ ქუდად
ან გუბეში ჩუმად შეაცურეთ ნავი,
დღეს გაზეთის მტრედი გახდა ისე ცუდად,
რომ აპრილის ნიავს ვერ გაართვა თავი.
და დაეცა მიწას,ვით ფოთოლი ხმელი,
უფერო,უსულო განცხადების მთქმელი.


 მიმართვა გაბუტულებს

გადაიღეთ კინოფირზე სიზმარი
და დილით მარტომ უყურეთ
კოშმარულ ძილის მორიგ სერიას.
თქვენ სერიოზული გიჟი ხართ.
დანაშაული თქვენი ის არის,
რომ რეალობას შეხვდით უგულოდ,
ხოლო თვალები ისევ სველია
ცრემლით, რომელიც ასე გიჭირდათ.
დიქტოფონით ჩაიწერეთ ფიქრი და
საყვარელს მოასმენინეტ სიჩუმეში,
რომ მიხვდეთ რამდენჯერ არ გიყვარდათ
წამში ერთმანეთი.
გულის ფეთქვა დაიწყეთ იქიდან,
სადაც შეაჩერეთ გონჯი სიუხეშე
და ვნება ქებასავით თავში აგივარდათ.
დაარღვიეთ ნეტარეთი!
ურთიერთობის კაშნე დაარღვიეთ,
ძაფით მოქსოვეთ განიერი ხელთათმანი,
რომ ერთმანეთს გაყინული თითები გაუთბოთ
და ხელის გულის ხაზები გაიერთიანოთ.
ოცნება ერთმანეთისას დაამთხვიეთ
და მიხვდით, რომ ერთად არის
ზოგჯერ წყენა დასათმობი
და რომ უნდა დაუთმოთ
უჩვეულო გაღიმება გაბუტულებს და იყო
და არა იყო რასავით დაიწყოთ
ახალი ზღაპარი! ქვეყანა ნეტარეთი,
სადაც ნეტა რითი რიგდებიან
ერთმანეთით გადაღლილი,
სიზმარი და რეალობა?! 

გ.ზანგური

გ. ტ ა ბ ი ძ ე

  გალაქტიონ ტაბიძე ჩემი ერთ-ერთი  უსაყვარლესი პოეტია..სულ ცოტა ხნის წინ გავიგე ,რომ ხატავდა,რამაც ჩემში სიხარული გამოიწვია და როდესაც ნახატები ვნახე,სადღაც ბავშურმა მაგრამ,მთელი გრძნობით ნახატმა კიდევ ერთხელ დამარწმუნა ,რომ გენიოსია..და გენიოსი თუ ბავშვს ვერ გრძნობს,მას არ აქვს ბავშური სამყარო ის ნამდივლი გენიოსი ვერ იქნება..                      

უ ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ო დ

 

უსიყვარულოდ

მზე არ სუფევს ცის კამარაზე

სიო არ დაჰქრის, ტყე არ კრშება

სასიხარულოდ...

უსიყვარულოდ არ არსებობს

არც სილამაზე,

არც უკვდავება არ არსებობს

უსიყვარულოდ.

მაგრამ, სულ სხვაა სიყვარული

უკანასკნელი,

როგორც ყვავილი შემოდგომის

ხშირად პირველს სჯობს,

იგი არ უხმობს ქარიშხლიან

უმიზნო ვნებებს,

არც ყმაქვილურ ჟინს, არც ველურ ხმებს

იგი არ უხმობს...

და შემოდგომის სიცივეში

ველად გაზრდილი,

ის ზაფხულის ნაზ ყვავილებს

სულაც არა ჰგავს...

სიოს მაგივრად ქარიშხალი

ეალერსება

და ვნების ნაცვლად უხმო ალერსს

გარემოუცავს.

და ჭკნება, ჭკნება სიყვარული

უკანასკნელი,

ჭკნება მწუხარედ, ნაზად, მაგრამ

უსიხარულოდ.

და არ  არსებობს ქვეყანაზე

თვიშ უკვდავება,

ჩვით უკვდავებაც არ არსებობს

უსიყვარულოდ.

                                           ისევ ოცნება და სიყვარული

დაღალულს ვხედავ იმ ამაყ ირემს.
მიყვარდა, როგორც დიკენსის გმირებს,
ცეცხლთან ღვინის სმა და გაფიქრება -
რომ გულში ცეცხლი არ გაგიქრება.

მრავალი ფიქრი მას შემდეგ ახდა,
ვნების ისრებმა დაცხრილეს გული,
ისევ მაისი მშვენიერ ბაღთა,
იყავ ოცნება და სიყვარული.

 

***

ორეული ქალის ეშხი
მოვა... მაგრამ როდის?
სიყვარული სასახლეში
მხოლოდ ერთხელ მოდის!
ასეთია ნაზი ბედი,
ბედი რჩეულ ფერის;
სიცოცხლეში თეთრი გედი
მხოლოდ ერთხელ მღერის!
ყვავილები უხვადარის
დენდის...მეფე მონის.
ქარში ათრობს არემარეს
ოხვრა ტრიანონის.
და ლანდებად თეთრ სარკეზე
ჩნდება სახე მკრთალი
შუაზელი, ესტერგეზი
და თვით დედოფალი.
ზრდილი, ნაზი და მეფური,
ჩემი ძველისძველი
ლექსი არის უნებური
სიზმრით შემმოსველი.
მხოლოდ თეთრი შადრევნებით
მე ვერსალის ბროლი,
მაცდურ თვალის გადევნებით
მტანჯავს მსუბუქ-მქროლი.
დედოფალო! ლურჯი რაში
მიჰქრის საშიშ-ჩქარი
და ბილიკთა ლურჯ ქვიშაში
მიაქვს მძაფრი ქარი!
მიჰქრის დალალგადაყრილი:
დოვინ, დოვენ, დოვლი...
თოვლი, ფიფქი და აპრილი,
ვარდისფერი თოვლი.

ის მიდიოდა ქუჩაში ერთი

ის მიდიოდა ქუჩაში ერთი,
მას მიჰყვებოდა წვიმა და ქარი;
მისთვის იმ წამში არ იყო ღმერთი,
მისთვის არ იყო ქრისტე და ჯვარი.

იგრძნო, რომ მაინც საოცრად ცხელა.
გადიძრო ქუდი. მხურვალე შუბლი.
წვიმის წვეთები მარცვლების ხელა,
სიამოვნება ამ გრილ ღრუბელით.

თითქოს არ გრძნობდა სახლებს და კედლებს,
ძილით დაბურულს არ გრძნობდა მხარეს.
ეტლები ცვლიდნენ მიმავალ ეტლებს,
როგორც სიზმარში მხარე ცვლის მხარეს.

როგორ, საიდან… არ იცის თვითონ.
ის უცნობ ხიდზე დგას. სხვაა ხიდი.
მძიმეა ტვირთი? მაშ სხვებმა ზიდონ,
ის ახლა გახდა წყნარი და მშვიდი.

  

 განახლდა გული

 

განახლდა გული... დღეს ის აღარ ვარ

რაც უწინ ვიყავ... ფერი ვიცვალე...

გზა დამილოცე, შავო ბურუსო,

წყეულო ღამევ, გზა დამილოცე!

წინ ვივლი, სანამ დავმიწდებოდე,

ბადს კი მაინც არ შევურიგდები.

წინ ნუ მიხვდები, შავო ბურუსო,

წყეულო ღამევ, წინ ნუ მიხვდები1

ნუთუ არ მეყო, რაც დასაბამით

გაუნელებელ ცეცხლში ვეწვალე?

ჩამომეცალე, შავო ბურუსო,

წყეულო ღამევ,ჩამომეცალე!

ვივიწყებ წარსულს... ჩემს სიყმაწვილეს

გამოთხოვების ცრემლებს ვაპკურებ,

გავანადგურებ ხელისშემშლელ ნისლს,

წყეულ ღამესაც გავანადგურებ...

წამების ცეცხლში განახლდა გული,

ფერი ვიცვალე, ფერი ვიცვალე.

გზა დამილოცე, შავო ბურუსო,

წყეულო ღამევ, გზა დამიცალე!

    მესაფლავე

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი;
და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი.
ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს,
ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს,
მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს.
ყვავილებით მოქარგულა არემარე მომხიბლავი.
ვერა ხედავ, იმ საფლავზე როგორ ტირის ობლად ქვრივი?
რარიგ შვენის ახალგაზრდა ქალს ეგ სევდა ღვთაებრივი!
განა გუშინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით ქალმა
ცრემლი ღვარა, როცა სატრფო ცივ სამარეს მიესალმა.
დღესაც იგი იმ სამარეს გულმოკლული დაჰქვითინებს,
დღით არ იცის მოსვენება და ღამითაც არ იძინებს.
მოვა ხოლმე და დაჯდება ცივ სამარის გაშლილ ქვაზე,
დარდით არის გაჟღენთილი მისი უღვთო სილამაზე;
თმას გაიშლის, დაემხობა და ცრემლები სცვივა, სცვივა...
სულს მიშფოთებს ეს ქვითინი, გული მტკივა, გული მტკივა!
მაგრამ რა ვქნა? მესაფლავე, ჩუმად იყავ, უგდე ყური...
გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაღლილი და უბედური? -
„გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება,
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება.
შენი სახე გულს კაწრავდეს, როგორც ვიყო, სადაც ვიყო
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
აი, თუნდაც, გალავნისას მესაფლავე აღებს კარებს;
ახალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ სატრფოს ასამარებს.
გულმოკლული ძვირფას კუბოს არ სცილდება, არ შორდება,
განა როსმე სხვა ამგვარი სიყვარული მეორდება?
უსაზღვროა მისი სევდა, უსაზღვროა მწუხარება,
და გადმოსჩქეფს გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან ცრემლთა მდუღარება.
ფიცით ამბობს: „ოჰ, შეშფოთდეს სამარეში ჩემი ძვლები,
არ ათბობდეს ჩემს სამარეს გაზაფხულის მზის სხივები,
გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება,
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება;
შენი სახე გულს კაწრავდეს, სადაც ვიყო, როგორც ვიყო,
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ის ქალი კი, წეღან რომ ვთქვი, ისევ მოდის თმაგაშლილი
და სამარეს დაუვიწყარს თავს ადგება, ვით აჩრდილი,
ხელში ვარდის მთელი ბუჩქი, ჯერ ისევე დაუმჭკნარი,
მოაქვს, რომ მით დაამშვენოს სამარისა თეთრი ჯვარი.
ოჰ, ეს ქალი, ალბათ, დარდით ყვავილივით ჭკნება, ჭკნება...
სევდას სახე დაუფარავს და სიყვითლე ეპარება.
საცოდავი! თვალებსაც კი დასჩნევია უძილობა, -
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
ეხლა? ეხლა კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
და ის ვაჟიც, გუშინწინ რომ მიაბარა სატრფო საფლავს,
არ სცილდება სასაფლაოს, სევდიანს და გულმოსაკლავს;
სახე თაფლის სანთელს უგავს, სანთელივით დნება, დნება,
თავს დასცქერის დაუვიწყარს, გლოვის სიტყვას ეუბნება.
მის თვალებსაც დასჩნევია ღამის თევა, უძილობა, -
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
დღეს იმ ქალმა გულმოკლულ ვაჟს უნებურად მოჰკრა თვალი;
გაიფიქრა: „ისიც ჩემებრ ტირის ცრემლებშეუმშრალი;
უძიროა კაცის სევდა, უძიროა კაცის გული,
რას არ ითმენს სიყვარულის ცხოველ ნათელს მოკლებული“, -
ასე ამბობს სევდიანი ქალის ცისფერ თვალთა ცქერა.
ალბათ, ვაჟსაც ამ უსიტყვო ცქერამ გული აუძგერა...
ასე იცის თანაგრძნობამ... შენ კი ისე იღიმები,
თითქოს მართლა იბმებოდეს იმათ შორის ის სიმები,
რომლის ძალით ორი გული სამუდამოდ შეერთდება...
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც, ქვეყნად ეგრე როდი ხდება.
როცა ფიცით აცილებენ მიცვალებულს სამარემდე,
ფიცს არ სტეხენ...
ფიცს არ სტეხენ უკანასკნელ ყოფნის დღემდე.
გამიგონე, მესაფლავე, შენ არ იცი კაცის დარდი,
თორემ რაა - ჩემს თქმაზე რომ სულელივით ახარხარდი?!
რა ვუყოთ, რომ იმ ვაჟმა ქალს მოუტანა ნორჩი ვარდი
და მწუხარედ წასჩურჩულა: „შემიყვარდი, შემიყვარდი.
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, შევაერთოთ სულთან სული...
გამომყევი, ქალო, ცოლად... ძლიერი მაქვს სიყვარული...
მართალია, ის სატრფონი არც შენ, არც მე აღარა გვყავს,
მაგრამ მათი მოგონება ვერ გაარღვევს უხმო საფლავს.
დავივიწყოთ ის წარსული, სატირალი, სავალალო,
და ახალი შევქმნათ ყოფნა... გამომყევი ცოლად ქალო!“
დაუცადე, მესაფლავე, თუ რა პასუხს მისცემს ქალი.
შენ გგონია, რაკი ვაჟმა დაივიწყა თავის ვალი,
ქალიც ასე მოიქცევა? მე მგონია - არა არა...
განა გუშინ არ იყო, რომ სატრფო მიწას მიაბარა?
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იცინის,
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იხუმრებს?
აი, ნახავ - აბეზარ ვაჟს რა პასუხით გაისტუმრებს!
მაგრამ ქალი, ღმერთო ჩემო,
მორცხვად თავს ხრის და ჩურჩულებს:
„თანახმა ვარ! ერთადერთი, მომავალი მასულდგმულებს...
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, ნუ ვიგონებთ დროს უბედურს,
მე შენი ვარ სამუდამოდ... წამიყვანე, სადაცა გსურს“...
მესაფლავე, ეხლა კი გაქვს ნება, რაც გსურს, კვლავ იგი თქვა...
სამუდამოდ ასამარებს კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა.
ალბათ, ქალ-ვაჟს დღეს ერთი აქვს ბინა... ხედავ, გადის ხანი,
არ ნახულობს სასაფლაოს დღეს არც ერთი იმათგანი,
საფლავთაგან მტვერს და ბალახს დღეს არავინ არ აცილებს
და მოვლასთან ერთად ფერი წართმევია ვარდ-ყვავილებს...
განისვენეთ, განისვენეთ დავიწყებულ არსთა ძვლებო...
თქვენს ყოფნაში არ ერევა ცოცხალთ ფიქრი საარსებო...
გენისვენეთ, ძლიერი და უკვდავია თქვენი ძილი...
რაღად უნდათ, რად სჭირიათ
თქვენს საფლავებს ვარდ-ყვავილი?
ან რას გარგებთ მოკვდავ კაცთა სამუდამო ცრემლთა ფრქვევა?
ძილით ვეღარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა, ვერც შემთხვევა...
ასე ხდება ქვეყანაზე - ყველა ცოცხლობს, ყველა კვდება
და ვაი მას, ვის სიკვდილი სიცოცხლეშიც ავიწყდება...
ზარსა სცემენ... იმ ორს, რომელთ დაივიწყეს ბედი მწვავე,
იმ ორს ერთად გადავერცხლილ კუბოში სჭედს მესაფლავე...
სჭედს და რაღაც მწარე ფიქრზე თან ველურად იღიმება -
იცის, იცის მესაფლავემ, როგორც უნდა... როგორც ხდება...
განისვენეთ, განისვენეთ, დავიწყებულ არსთა ძვლებო,
თქვენს ყოფნაში მე ბევრი მაქვს მწუხარე ჟამს საოცნებო!


   


თოვლი

მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის ქალწულებივით ხიდიდან ფენა: მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის და სიყვარულის ასე მოთმენა. ძვირფასო! სული მევსება თოვლით: დღეები რბიან და მე ვბერდები! ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ უდაბნო ლურჯად ნახავერდები. ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება: იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები, მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება შენი თოვლივით მკრთალი ხელები. ძვირფასო! ვხედავ... ვხედავ შენს ხელებს, უღონოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში. იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს შენი მანდილი ამ უდაბნოში... ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა, მწუხარე გრძნობა ქროლვის, მიმოვლის და ზამბახების წყებად დაწვენა. თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი და დაღალული სიზმრით დამთოვა. როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი, როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა! არის გზა, არის ნელი თამაში... და შენ მიდიხარ მარტო, სულ მარტო! მე თოვლი მიყვარს, როგორც შენს ხმაში ერთ დროს ფარული დარდი მიყვარდა! მიყვარდა მაშინ, მათრობდა მაშინ მშვიდი დღეების თეთრი ბროლება, მინდვრის ფოთლები შენს დაშლილ თმაში და თმების ქარით გამოქროლება. მომწყურდი ახლა, ისე მომწყურდი, ვით უბინაოს - ყოფნა ბინაში... თეთრი ტყეების მიმყვება გუნდი და კვლავ მარტო ვარ მე ჩემს წინაშე. თოვს! ამნაირ დღის ხარებამ ლურჯი და დაღალული ფიფქით დამთოვა. როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი! როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!