პირველად მზერა..მხოლოდ თვალები..გოგოს და ბიჭის თბილი თვალები..
შემდეგ ღიმილი ნაზი,ბავშური..ბავშური სამყარო და
თოვლის ფანტელი..ფუნჯი,პალიტრა,ჩვენი აზრები,ხელი,ხელი-ხელს,
თოვლის ფანტელი..ფუნჯი,პალიტრა,ჩვენი აზრები,ხელი,ხელი-ხელს,
ტილოზე ლაქებიც...მერე,შედევრი და ფაქტები,
რომ მხოლოდ ეს იყო გულის სათქმელი..
ღამე დეკემბრის და სანთლები..შუშხუნები და ლამაზი წამები..
წამები,რომლებიც დროს ემონებიან,წამები,წუთები და საათები..
რაღაც ზღაპრული,თან შორეული,მიუწვდომელი ,გრძნობა უთქმელი..
თუმცა სათქმელი იცით?!ულევი..თან მონატრება,გიჯური სურვილი,სურვილი დანახვის და ჩახუტების..
მერე? -მერე ტკივილიც,ტკივილი,რომელიც მხოლო იგიმის..
-იგიმის?!არა უფრო იცინის..თუ დაგვცინის ვერაფერს იტყვი..
მერე გადის დრო..კი არ ჩერდება..ვის მე დამიცდის,ჩემთვის გაჩერდება?..
არა ყალბია..ფარისეველი..შენს გვერდზეა,თან გემტერება..
იცი რა უნდა?!რომ მოგიმწყვდიოს..აი,იქ კუთხეში და დაგიმონოს..
იქ სადაც ტკივილი ჩაგეხუტება,სადაც სიცივე გემუქრება..
გრძნობ,რომ ილევი,ძალა გეცლება,სურვილი ბრძოლის თანდათან ქრება..
-მაგრამ იმედი? ის ხომ არ კვდება?!როცა გჯერა რომ დღე გათენდება..
მხოლოდ იმედი..სხვა რაღა რჩება?უცბად წარსული კადრებად ჩნდება..
თვალწინ გიდგება ლამაზი სცენა,იქ სადაც მხოლოდ მე შენ და მზეა..
მაგრამ მარტო მზე?მზეს შვილებიც ყავს..მსუქანი ღრუბლები და წვიმა მცველად..
მახსოვს მიმამსგავსე შენ ცისარტყელას...გავხარო იმას შვიდფერად მღერალს..
კიდევ,ის გახსოვს?!თოვლს რომ ვნატრობდი,იქნებ მოვიდეს მინდოდა შენთან.
.მერე დამპირდი იქნებ შევძლოო,რომ მოგიყვანო ძნელია ნეტა?!..
თოვლიც მოვიდა,იქ სადღც გულში ჩვენ გვიხაროდა ბედნიერება..
მაგრამ ცისარტყელა თანდათან ქრებოდა..ტილოზე შავი რუბელი ჩნდებოდა..
მერე ვიტირე..რა მატირებდა?ის რომ ყველაფერი მთავრდებოდა?
!უცბად ვიღაცამ ჩამჩურჩულა „ზღვა ღელავს ძლიერ,მაგრამ დაწყნარდება,მზე გამ
!უცბად ვიღაცამ ჩამჩურჩულა „ზღვა ღელავს ძლიერ,მაგრამ დაწყნარდება,მზე გამ
ოვა და განათდება“..კიდევ იცი რა?ტკივილიც გაქრება,სიცივეც წავა და ...და რავიცი რახდება..მაგრამ მე მჯერა..იქ სადღაც გულში..მჯერა რომ მოხვალ ..აქ სადაც მე ვარ..ისევ თვალები,ისევ ის მზერა, და ისევ თითების ჩახუტება..
მივყვები ბედის უცნაურ ხაზებს,მარტოობისგან ნაალერსალი,მოულოდნელი ზარის დარეკვიტ უცებ მომედო ცეცხლისა ალიმადლობა ღმერთს,რომ ვარ ცნობასრული და არა მთვრალი
მივყვები ბედის უცნაურ ხაზებს,მარტოობისგან ნაალერსალი,მოულოდნელი ზარის დარეკვიტ უცებ მომედო ცეცხლისა ალიმადლობა ღმერთს,რომ ვარ ცნობასრული და არა მთვრალი
avtori: n.ioseiliani
No comments:
Post a Comment
:**